گفت و گوی خواندنی با مهران عباسی

تاريخ : دو شنبه 12 مهر 1391برچسب:,

| 10:7 | نویسنده : معین کریمی

گفت و گوی خواندنی با مهران عباسی درباره موسیقی ایران، آلبوم «حباب» و سایر فعالیتهایش…

فشاری که محسن یگانه به خودش وارد کرده، فیل را درجا می کُشد

آنهایی که اخبار و حواشی موسیقی را فراتر از مرزهای ایران دنبال می کنند، «مهران عباسی» را به خوبی مشناسند. «Producer, Remixer, Song Writer, Fl Studio Powered User» اینها چیزهایی هستند که او برای معرفی در صفحه ی شخصی اش نوشته است. مهران عباسی در سال ۸۳ با کوشان حداد (عضو گروه اشکان کوشان) آشنا شد. بعد از این آشنایی آنها گروه «نئورین» را تاسیس کردند و پس از شرکت در ۴ مسابقه بین المللی موسیقی الکترونیک، ۴ رتبه ی جهانی (به ترتیب مقامهای نهم، چهارم و دو بار مقام اول) را کسب کردند.

اولین اثر رسمی مهران عباسی در موسیقی ایران، ریمیکس قطعه ی مشهور «دریا» بود که با صدای «روزبه نعمت الهی» و در آلبوم «عمو زنجیرباف» منتشر شد. سپس همکاری هایی با نادر مسچی، احسان غیبی و خوانندگان دیگر در قالب تنظیم و ریمیکس داشته است. از سال گذشته همکاری اش با محسن یگانه آغاز شد و دو قطعه از آثار او (سکوت و نباشی) را ریمیکس کرد.

مهران عباسی در سال ۲۰۱۰ به طور رسمی به عضویت تیم نرم افزاری Image Line Audio در آمد و رسماً به عنوان یکی از اعضای تیم طراحان صدا و تنظیم کنندگان اختصاصی این کمپانی شناخته شد و در حال حاضر در پروژه «سینتی سایزر هارمور» به عنوان طراح صدا فعالیت کرده است. شرکت Image Line تولیدکننده ی نرم افزار مشهورFL Studio است که یکی از محبوبترین و پرکاربردترین نرم افزارهای موسیقی است. بسیاری از آهنگهایی که این روزها می شنویم با FL Studio ساخته شده اند.

مهران تمایل داشت این مصاحبه به زبان محاوره پیاده شود تا خودمانی باشد و مخاطبین بهتر بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند. اما نتوانستم با خودم کنار بیایم که در قالبی غیر رسمی چیزی بنویسم! در آستانه ی انتشار آلبوم «حباب» محسن یگانه، گفت و گوی موسیقی ما با «مهران عباسی» که بسیار خوش اخلاق و خوش برخورد است را در ادامه بخوانید.

«حباب» محسن یگانه چطور شده؟

به جرأت میگویم حداقل ۷-۸ قطعه ی خیلی خوب در آلبوم «حباب» وجود دارد. به غیر از یک قطعه که به دلیل سبک عجیبش روی استقبال از آن چندان حساب نمی کنیم، بقیه ی قطعات واقعاً خوب از آب درآمده اند. آن یک قطعه هم «حباب» است که هم از نظر ترانه و هم موسیقی، قطعه ی خاصی شده و شاید کسی توقع وجود چنین قطعه ای در آلبوم را نداشته باشد. این فشاری که تا الان محسن به خودش وارد کرده، فیل را درجا می کُشد، نمی دانم چرا باتری اش تمام نمی شود؟! البته انشالله که نشود. در حال حاضر بیشتر دو دوست صمیمی هستیم تا همکار.

چه فاکتورهایی برای موفقیت «حباب» در نظر گرفته شده است؟

مدتهاست مردم نسبت به آثاری که منتشر می شود خنثی شده اند و عکس المعل خاصی نشان نمیدهند. شاید گاهی اثری را حداکثر یک ماه گوش کنند و بعد آن را کنار بگذارند. این شرایط اصلاً جالب نیست. به همین دلیل محسن یگانه با وسواس عجیب و غریبی روی آلبوم حباب کار کرد. شعرهای محسن در این آلبوم در نوع خود جدید هستند. فضای ملودی ها کمی تغییر کرده و پخته تر شده. در نوع خواندن هم خیلی دقت داشته، زیاد به سراغ گامهای بالا نرفته. علی ثابت و شهاب اکبری هم واقعاً عالی کار کردند و من کارهایشان را خیلی دوست دارم. گروه پازل (آرین بهاری و علی رهبری) هم همینطور. به عنوان یک موزیسین می گویم که کارهای آلبوم خیلی خوب از آب درآمده، مخصوصاً سازهای زهی که در ترکیه ضبط شد.

از تنظیم هایتان در حباب بگویید.

یکی از قطعات، «حباب» است که درباره آن توضیح دادم. در این آلبوم یک تنظیم ریتمیک به نام «باور کنم» دارم که خیلی از آن راضیم. یک کار اسلو هم دارم که البته در سبک خودم کار کردم. نام آن «نمیشه» بوده و تنظیم مشترک من و محسن یگانه است.

چه شد که همکاری شما و محسن یگانه شکل گرفت؟

من به محسن یگانه و آثارش خیلی علاقه داشتم و در واقع یکی از طرفدارانش بودم. وقتی قطعه «سکوت» را شنیدم، احساس کردم می تواند تنظیم متفاوت تری داشته باشد. از این رو تصمیم به ریمیکس کردن آن گرفتم. از طریق یک دوست مشترک، موضوع را با محسن یگانه در میان گذاشتم، با صحبتهایی که شد او فایل صدایش را در اختیارم گذاشت و من کار را مجدداً تنظیم کردم. قرار ملاقات گذاشتیم و به دفتر او رفتم و دوستی و همکاریمان شکل گرفت.

بعد از «سکوت»، قطعه ی «نباشی» را هم ریمیکس کردید. فیدبک این دو کار چطور بود؟

ریمیکس «سکوت» در میان برخی طرفداران محسن یگانه بازتاب منفی داشت و نسبت به من جبهه گرفتند. من آن را طبق سلیقه ی خودم تنظیم کرده بودم. اما در مورد «نباشی» سعی کردم کار به فضای حسی آثار محسن نزدیکتر باشد و خدا را شکر نظرات هواداران نسبت به من عوض شد. «نباشی» به نوعی آزمون و خطای خودم بود.

چه سرنوشتی برای «حباب» در بازار پیش بینی می کنید؟

هیچ چیز معلوم نیست. کسی نمی تواند بگوید من کاملاً نبض بازار را در دست دارم و می دانم چه پیش می آید و از چه کاری استقبال می شود. عوامل مختلفی روی شرایط بازار تأثیر دارد. روحیات مردم، وضعیت معیشتی، مناسبت ها و… اما می توانم این را بگویم که همه ی کارهای «حباب» با برنامه ریزی و طبق اصول پیش می رود. این آلبوم برای هواداران محسن یگانه بسیار زیبا شده و برای سایرین هم می تواند جالب باشد. از آنجایی که آلبوم حباب ۱۴ قطعه دارد و تعداد قطعات زیاد است، تلاش کردیم تا فضای آلبوم خسته کننده نباشد و طوری نشود که مخاطب آهنگ ها را رد کند.

فکر می کنید کدامیک از قطعات آلبوم با استقبال بیشتری مواجه شود؟

یک قطعه ی شش و هشت به نام «دوستت دارم» در آلبوم هست که خیلی به آن امیدواریم. هم چنین تراک «باور کنم» و…
همانطور که گفتم چندین تراک خیلی خوب در آلبوم وجود دارد.

واقعاً این تأخیر یک ماهه برای میکس و مسترینگ لازم بود؟

بله به نظرم لازم بود. واقعاً حیف بود که آن همه زحمت به خاطر عجله هدر می رفت. چرا که هدف این بود که این اثر ماندگار باشد. توقعات از محسن یگانه بالاست و او هم بسیار هشیار است و نمی خواهد هوادارانش ناراضی باشند. انتقاداتی که این اواخر مطرح می شد، اکثراً مربوط به میکس قطعات محسن بود و به همین خاطر میکس آلبوم حباب با دقت و وسواس خاصی انجام می شود.

با این اوصاف پیش بینی می کنید چه زمانی کارهای آلبوم به پایان برسد و آماده ی انتشار شود؟

چون من تمام کننده نیستم، نظری ندارم. البته میکس اکثر کارها به عهده ی من است؛ سه تا از کارهای خودم، کارهای شهاب اکبری، دو کار محسن و یک کار مشترکمان با گروه پازل (آرین بهاری، علی رهبری). علی ثابت و ایمان حجت درگیر بقیه کارها هستند. به زودی توسط خود محسن و از طریق همین سایت حتماً اطلاع رسانی خواهد شد.

از برنامه های کاریتان بگویید.

با محسن یگانه بعد از انتشار حباب برنامه ی دیگری داریم که البته بهتر است از طرف خودش اعلام شود. یک سری فعالیت در سطح بین المللی و با چهره های مطرح جهان انجام دادم که در آینده خبرش را می دهم.

غیر از محسن یگانه با خواننده های ایرانی دیگر هم همکاری دارید؟

با چند نفر کار کردم. پیشنهادهای زیادی برای همکاری داشتم، اما سیاست همیشگی ام این بوده که با بهترین ها کار کنم. چندان به فعالیت در فضای موزیک ایران فکر نمی کنم و دغدغه ام این نیست. مدت زیادی نیست که نامم در میان تنظیم کننده های فعلی قرار گرفته؛ حدوداً ۳ سال. از همان اول هم اصرار دوستانم باعث شد به این سمت و سو بیایم. پروژه ی «دریا» نتیجه ی اصرار آرش پاکزاد بود که می گفت وقتی می توانی چرا انجام نمیدهی؟ ترجیح می دهم کم کار باشم. نمی خواهم زیاد سرم را شلوغ کنم، چون درآمد اصلی من از تنظیم نیست.

یعنی درآمدی غیر از موسیقی دارید؟

من به استخدام شرکت Image Line در آمده ام و از خود کمپانی حقوق می گیرم.

چه شد که همکاریتان با Image Line Audio Softwareآغاز شد؟

در سال ۹۸ نرم افزار این شرکت را پیدا کردم. فکر میکنم سال ۲۰۰۵ یا ۲۰۰۶ اولین خریدم از این شرکت را انجام دادم که ۲۰۰ دلار بود. آن موقع یک سری کارهای بین المللی کرده بودم. مدتی در فروم سایت این شرکت فعالیت می کردم. پروژه ها را می ساختم و در اختیار کاربران سایت قرار می دادم. تا اینکه مدیر شرکت با من تماس گرفت و با ابراز خوشحالی، پیشنهاد همکاری داد. وارد مذاکره شدیم و الان ۵-۴ سالی هست که در ارتباطیم و در حال حاضر من در طراحی نرم افزار این شرکت همکاری می کنم. هم اکنون نسخه ی ۱۱ این نرم افزار توسط سی نفر در حال بررسی و آزمون است که یکی از این افراد من هستم. در حال حاضر بر روی کنترل Ram و ۶۴ بیت کردن نرم افزار کار می کنیم. به زودی همFLStudio را بر روی سیستم عاملهایMac خواهیم داشت.

در حال حاضر رابطه تان با کوشان حداد چطور است؟

با هم رفت و آمد خانوادگی داریم. کوشان صمیمی ترین دوست من است و حقِ استادی بر گردن من دارد.

از تنظیم کننده های حال حاضر شخصاً به کارهای چه کسی علاقه دارید؟ به نظر شما کدامشان در حد و اندازه های بین المللی کار می کنند؟

تنظیم کننده های خیلی خوبی داریم. گزینه اول و کسی که تا به حال خوب پیش رفته، «مسعود فولادی» بوده که در صدر بهترین های سبک الکترونیک دنیا در حال کار است. گزینه ی دوم «محسن مقصودی» از شاگردان خودم، در سطح اول دنیا در حال فعالیت است. «کوشان حداد» گزینه ی سوم من است که میتواند در عرصه بین المللی بهترین باشد. قبلاً هم با هم کارهای زیادی کردیم و موفق هم بودیم. «سیروان خسروی» گزینه ی چهارم است که میتواند در این زمینه موفق باشد. سیروان جزو کسانی است که کارهایش به سلیقه ی من خیلی نزدیک است، اینچنین افرادی در موسیقی کشور کم پیدا میشوند، ولی واقعاً حقش نیست که جایگاهش اینجا باشد.
همه کسانی که نام بردم جزو کسانی هستند که موسیقی ایران باید به داشتنشان افتخار کند و برای رشد و پیشرفت به بهترین نحو به آنها امکانات داده شود. «علی اخلاقی، محمد صادقی و امیر حسین ذوالقدری» هم جزو کسانی هستند که کارهایشان را خیلی دنبال میکنم و حرفه ای هستند. زیاد میتوانم نام ببرم. من کار همه را دوست دارم و تعصبی روی سبک و شخص خاصی ندارم.

آیا اطلاع دارید که موزیسین ها و مخاطبین سایر کشورها چه دیدگاهی درباره ی موسیقی و موزیسین های ایران دارند؟

در سطح خاور میانه واقعاً خوب پیش رفته ایم. ولی کم است و اصلاً راضی کننده نیست. موسیقی کشور درآمد زایی برای خود کشور ندارد. استعدادهای عجیبی در هر زمینه در کشور داریم. واقعاً افسوس میخورم که هیچ کدام نمیدانند باید کجا خودشان را نشان بدهند، با چه بودجه ای، چه امکاناتی، چه پشتیبانی و چه رسانه ای…

شما بسیار به سراغ ریمیکس رفته اید و چندین قطعه را ریمیکس کرده اید. دلیلش چیست و چه لزومی به انجام این کار هست؟

خوب، چرا نه؟ از آنجایی که دوست داشتم فرهنگ ریمیکس را کمی ترویج بدهم، این کار را می کنم. در تمام دنیا EP یک واژه ی آشناست (Extended Play). یعنی به غیر از نسخه ی اصلی، نسخه های دیگری با “سبک های متفاوت و زمانبندی متفاوت” در CD وجود دارد. ریمیکس حس را در کار عوض میکند. یک کار تخصصی است. همیشه از این غصه خورده ام که هرگاه ریمیکسی منتشر می شود، عده ای میگویند چرا این آهنگ، شعر و ملودی اش تکراری است؟! یا چند بار این کار اجرا شده؟!! در حالی که این آهنگ تکراری نیست، این آهنگ “سبکش” متفاوت است. شنونده ی عزیز شما قدرت انتخاب دارید! اطلاع رسانی در ایران به قدری ضعیف و آموزش به قدری نا امید کننده است که علاقه مندان به موسیقی، راهی دشوار برای پیشرفت در زمینه علایق خود دارند. ما حتی صنف هم نداریم که تنظیم کنندگان و دیگر اهالی موسیقی با هم تصمیمی بگیرند یا به هم کمک کنند. انتظاری بیشتر از این نباید داشته باشیم.

فکر می کنید روحیه ی کار گروهی و کمک به یک دیگر در موزیسین های ما وجود دارد؟ یعنی چنین صنفی که می گویید، در صورت وجود، می تواند واقعاً مفید واقع شود؟

به هیچ وجه نیست! حداقل در کسانی که اسم و رسم دارند که این طور نیست. لااقل من ندیده ام. نمیدانم چرا همه برای هم سنگ می اندازند. اگر روزی بخواهیم نماینده ای برای ایران در موسیقی بین الملل انتخاب کنیم، برای داشتن چنین سمتی حتماً یک کشته و چند زخمی به جا می گذاریم! (با خنده) موسیقی ما، پر از«منم» است؛ من اولین بودم… من تنها کسی هستم و… رقابت ناسالم زیاد داریم. این وضعیت طبیعی است، چون هنوز تکلیف موسیقی مشخص نیست که باید باشد یا نباشد. همه چیز در دقیقه ی آخر تصویب میشود، همه چیز به شرایط ها بستگی دارد و پولسازی هم برای آدمهای محدودی امکان پذیر است.

در فکر انتشار آلبومی از ریمیکسهایتان به صورت رسمی هستید؟

خیلی دوست دارم این کار را در آینده انجام بدهم. اما به دلیل عدم وجود اخلاق حرفه ای در بسیاری از خواننده ها، این کار امکان پذیر نیست. وقتی درخواست ریمیکس را با التماس کردن برای درخواست کار اشتباه میگیرند و یا مدیر برنامه ریزی امکان صحبت با خواننده را نمی دهد و می گوید حتی برای شما همکار عزیز نمی توان این کار را کرد، یا فلان تنظیم کننده از اینکه من در آلبوم خواننده اش کار داشته باشم ناراحت می شود، چه انگیزه ای برای من می ماند…؟